Thinking Spot

Which place do you feel is best suited for thinking?
A place which will provide the perfect ambiance required for the grey cells in your brain to activate and carry the right amount of electrons from a place to another (dear science geeks, please forgive me for this blasphemy), or just a place where you can feel at peace. A place outside which you can park all your worries and enter relaxed.

For me such place is the Washroom. If you are done doing all that 'ewww, yuck, gross' etc. let me also state that this is the best place in a house where you can do everything except Food related stuff. You can virtually do anything inside a washroom, may it be reading, writing, chatting, texting, office work, con-call, snoozing, playing a musical instrument or net banking, day dreaming, retirement planning, crying, and thinking.

If Newton would've been reading in the washroom with a book in his hand then he might have discovered the gravity there as well. Some people find it just a place to dump a few things, but I feel you can actually dump much more than that (folks, I am talking about mental stress and worries).

The theory of 'Place for everything and everything in its place' somehow contradicts this theory of doing anything inside washroom, but then who says that you can only eat on the dining table? you can eat in living room, bedroom, terrace, stairs, veranda or patio anywhere you please.

I can say, this theory has reasoning scientifically as well. Since you are getting relieved inside this particular place there is a certain amount of calm and comfort which can help your mind relax.

Give it a try, if it doesn't work for you, just flush the idea :)

ती

विशीच्या  आसपास - चेहऱ्यावर  नुकताच  मिसरूड  फुटलेला , तारुण्याचा  जोश  अन  धमक , निळी  jeans आणि  पातळसा  फिकट  रंगाचा  T Shirt, गळ्यात  मागच्या  वाढदिवसाला  आई  बाबांनी  कौताकाने   घेतलेली  सोन्याची  चेन, पिंगे  डोळे  आणि  Paragon ची  त्यातल्या  त्यात  stylish  अशी  चप्पल.


ती , गोरी , गालावरच्या  केसंजवळ  निळ्या  हिरव्या  शिरा  तिच्या  मऊसुत  त्वचेशी  मस्त  contrast  करायच्या , त्याला  बर्याच  वेळा  तो  तासनतास  नुसता  त्याकडेच  बघत  राहायचा - त्याच्या  स्वप्नात , मग  मधेच  ती  एखाद्या  वाट  चुकलेल्या  batela वळण  लावायची , तिचे  निळेशार  डोळे  त्याच्या  बघण्याकडे  बघायचे  आणि  तो  जागा  व्हायचा ,मग  काहीतरी  कारण  सांगून  वेळ  मारून  न्यायचा . थोडेसे  लालसर  असे  म्हंजे  उन्हाची  तिरीप  पडली  कि  चमकणारे  असे  तिचे  केस  ती  छानशा  क्लीप  मध्ये  अडकवायची  आणि  तेही  लाडिक  पणे तिच्या  चेहऱ्यावरून  दिवसभर  हात  फिरवायचे . तिच्या  हातांचा  अर्धा  वेळ  तिचे  केस  सावरण्यात  आणि  राहिलेला  अर्धा , लिहिण्यात  आणि  हातवारे  करण्यात  जायचा . तिला  काठांची  नक्षी  असलेले  किंवा  बुट्ट्या  बुट्ट्यानचे   पंजाबी  ड्रेस  फार  आवडायचे . रंग  बहुदा  साधेच  असायचे . काहीही  करून  तिच्या  जवळ  राहण्यासाठी  हा  नेहमी  पहिल्या  बेंचवर  बसायचा , अगदी  तिच्या  जवळ . तिला  lavender   perfume   फार  आवडायचा  बहुतेक , ती  आली  कि  बहुदा  पहाटेच्या  वेळी  अंगणात  मस्त  फुलांचा  सडा  पडावा  तसा  सुगंध  यायचा  आणि  हा  त्यातली  फुलं  वेचण्यात  आपलं सर्वस्व  हरवून  जायचा . मग  मागच्या  बेंचवरून   मित्र  लाथा  मारायचे  तेव्हा   शिक्षिका  आल्या  म्हणून  हा  उभा  राहायचा . त्यादिवशी  जोशी  बाईंनी  त्याला  हटकलं  तर  काहीतरी  कारण  सांगून  त्यांनी  वेळ  मारून  नेली . जोशी  बाई  पण  त्यच्यावर  फारश्या  कधी  रागवत  नसत , म्हणजे  तसा  तो  त्यांचा   favourite  student   होता , म्हणून  एखाद  वेळेस  त्याच्या  बारीक  सारीक  गोष्टींकडे  त्या  दुर्लक्ष  करायच्या . त्याचे  मित्र  त्याला  त्यांच्यावरून   चिडवायचे  पण  त्याचं तिकडे  लक्षच  नसायचा . तो  कायम  तिच्यातच  गुरफटलेला , हरवलेला  असायचा . एके  दिवशी  तिचा  रुमाल  पडला  म्हणून  तो  मैलभर  तिच्या  कार  च्या  मागे  पळत  गेला . आणि  तिनी  उतरल्यावर  विचारलं  तर  सहजच  इकडे  आलो  होतो  असा  सांगून  निघून  गेला .
एके  दिवशी  हा  college  च्या  कट्ट्यावर  एकटाच  बसून  होता , दूर  कुठेतरी    पाहत , हरवलेला  . आनंदा  आला  आणि  म्हणाला  अरे  चल  जोशी  बाईंचा  आज  last day  आहे  आपल्या  college मध्ये , त्यांना  farewell द्यायचंय  . आनंद  नि  बराच  प्रयत्न  करूनही  तो  काहीच  बोलला  नाही . मग  अजून  एक  दोन   मित्र  येऊन  गेले  पण  त्यानी   आपला  कट्टा  सोडला  नाही . मागून  farewell च्या  tayarya  गाणी  गप्पा  इत्यादीचे  आवाज   कानावर  येत  होते . मुलं  आपापल्या  नादात  होती . जोशी  बाईही  थोड्या  upset वाटत  होत्या . ह्या  college मध्ये  गेल्या  2 वर्षात  त्यांनी  चांगलीच  शिकवण  घडवली  होती . तशा  त्या  कडक  स्वभावाच्या असल्या  तरी  वेळी  मुलांचे  लाडही  करायच्या . त्यामुळे   त्या    आज  जाणार  म्हणून  बरीच  मुला  upset होती . त्यांच्या  नवरयाची   म्हणे  कुठेतरी  transfer झाली  होती . अध्यक्ष  आणि  इतर  manyvaranch   भाषण  झालं , जोशी  बाईही  मार्गदर्शनपर   बोलल्या . जाता  जाता  त्यांच्या  डोळ्यात  पाणी  आलं , आणि  बऱ्याच  मुलींनाही  हुंदका  आवरता आला नाही  . मुलं  त्यांची  टर  उडवण्यात  वेळ घालवत  होती . जोशी  बाईंचा  favourite   student  कुठे  आहे  ह्याचं  फारसं  कुणाला  भान  नव्हतं  . त्यांच्या  ambassador car मध्ये  बसण्यासाठी  त्या  निघाल्या , वळून  एकदा  बघून  सगळ्या  मुलाना  bye   केला . बसत  असताना  त्यांच्या  seat वर  एक  गुलाबाचं  फुलं  दिसलं . त्यांनी  ते  सहज  उचलून  डोक्यात  माळल , आणि  driver  नि  गाडी  सुरु  केली . वारा   खिडकीतून  आत  शिरला , थोडासा  धुरळा  उडाला  आणि  त्याच्या  शांत  होईपर्यंत   गाव  मागे  पडू  लागला . पुन्हा  एक  नवीन  गाव , नवीन  college , नवीन  विद्यार्थी ….त्यांचं  मन  त्यांचाशी  बोलू  लागलं. त्या  उडालेल्या  धुराळ्यात  गुलाबाखालचा  कागद  कधी  खिडकीतून  उडून  बाहेर  पडला  ते  कुणालाच  कळलं नाही . आनंदाच्या   सायकलीला लागून       त्याच्या  हातात  आला .


सुंदर  रेखीव  अक्षरात   त्यावर  लिहिलेल्या   ओळी  त्याने  अधासःसारख्या  वाचून   काढल्या .
तू , गोर्या  गालांची , मोजक्या  रानफुलांची   , तू  गहिऱ्या  डोळ्यांची , भूरभूर्या  केसांची
तू  निखळ  निर्मल  हास्याची  आणि  तू  तरुण्यानी  भरलेल्या  बांध्याची , तू
तू ,  कधी  होशील  का  माझी ….


ते  अक्षर  त्याच्या  ओळखीचं  होतं . सात  वर्षांपासून  त्याला  ओळखणार्या  मित्राचं , ‘त्याचं'. ते  अक्षर  त्याचं  होतं .